Afgelopen weekend las ik een artikel over de post, die premier Rutte in deze tijd ontvangt. In een ‘normaal’ jaar zo’n 2000 stuks, in dit jaar al 4000 stuks. Mijn interesse was direct gewekt, want ik ben één van die schrijvers.
Wat schrijf je dan?
Wanneer ik wel eens vertel dat ik post naar de premier schrijf, dan krijg ik steevast de vraag: ‘Wat schrijf je dan?’ Natuurlijk is dat iets tussen mij en hem. Maar, laat ik het zo zeggen. Ik schrijf om hem en het kabinet te bemoedigen in moeilijke tijden. Of om hem te bedanken dat hij de boel bij elkaar houdt. Vanzelfsprekend ben ik benieuwd of mijn berichten ook daadwerkelijk op het bureau van de premier belanden. In het artikel gaat men daar ook op in. Rutte heeft een staf, die de post doorneemt. Een selectie krijgt hij daadwerkelijk onder ogen. Tijdens de eerste coronagolf droomde ik op een nacht dat de premier met wat papieren onder de arm naar de ministerraad liep. Ik wist toen vrij zeker dat ik daar mijn post bij zag. Ik stelde me zo voor, dat hij de andere ministers bij de koffie mijn kaart liet zien. Zo zal het wel niet gegaan zijn. En, ik vraag me af of ik een volgende keer de meelezers van de premier apart ook post ga sturen.
Post in Coronatijd
Ik ben overigens altijd dol geweest op post. Krijgen en versturen. Als tiener deed ik mee met van die projecten, waarin je een penvriend(in) had in een ver buitenland. In coronatijd ben ik meer post gaan versturen. Niet alleen de premier krijgt post. Ook waren er kaarten voor de Koning en Bruno Bruins, die onwel werd. Er ging een kaart naar een verzorgingstehuis in Spanje, waar personeel zich ruim een maand samen met bewoners ‘opsloot’ om het virus buiten de deur te laten. En ook mijn directe kring kan regelmatig iets in de brievenbus verwachten.
Een kaart voor Joe
En zo stond ik gisteren bij de Bruna om een kaart voor Joe Biden uit te zoeken. Een felicitatie voor de president elect, die ook pasgeleden verjaarde is wel op zijn plaats. Ik keek de kaartenrekken langs voor ‘iets geschikts’. Een kaart met ‘congratulations’ of een Hollands tafereeltje leek me wel op zijn plaats. Dat bleek lastig. Wel zag ik kaarten voor alle soorten gelegenheden in het leven, die in Joe’s leven al gepasseerd waren. Abraham, 60 jaar, 70 jaar, rijbewijs, geslaagd, sterkte, de man maakte al veel mee. Alleen kwam hij nog niet aan zijn pensioen toe. Een paar muisklikken verder op Google leverden mij het adres van de aanstaande wereldleider op. Joe, de kaart is onderweg!
2 Comments
Lilly,
De laatste alinea verbaasd me. Dat je een passend kaartje zoekt. Jij, die hele besluiten van het kabinet in een afbeelding kan samenvatten. En jij zoekt naar een geschikte kaart?
Zou je ze zelf niet kunnen tekenen? Dat worden unieke afbeeldingen met waarschijnlijk unieke teksten! Kan het mooier?
Goede suggestie Henk!